اندهت را با من قسمت کن  شادیت را با خاک ، و غرورت را با جوی نحیفی که

میان سنگستان مثل گنجشکی پر می زند و می گذرد ....  اسب لخت غفلت در

مرتع اندیشه ما بسیار است...شترهای سفید صبر در واحه تنهایی ....

می توانیم به ساحل برسیم    و از آنجا ناگهان  با هزاران قایق

به جزیره های تازه برون جسته مرجان  حمله ور گردیم

تو غمت را با من قسمت کن  علف سبز چشمانت را با خاک

تا مداد من   در سبخ زار کویر کاغذ باغی از شعر برانگیزد

تا از این ورطه بی ایمانی   بیشه ای انبوه از خنجر برخیزد....!

منوچهر آتشی